Mensen in mijn omgeving zeiden dat ik een coachende manier van leidinggeven had; dus toen ik de aankondiging van het coachingstraject VO-managementcoach voor bestuurders zag, dacht ik ‘dit is iets voor mij’. Ik verwachtte meer te leren over coaching, ik hoopte meer instrumenten tot mijn beschikking te krijgen. Bij de intake voor de traject schrok ik, voor mijn gevoel werd ik een beetje doorgezaagd of ik wel wilde reflecteren op mijn eigen gedrag. Zat ik wel bij de goede opleiding?
Ik zat bij de goede opleiding, en het was een goede opleiding. Het ging natuurlijk over technieken die je bij coaching kunt inzetten, technieken die je helpen om de coachee (degene die gecoacht wil worden) meer te laten nadenken over zijn of haar gedrag, wat hij of zij kan doen om een volgende stap te zetten. Een coachee kan een volgende stap zetten als hij of zij zich realiseert waarom hij of zij die stap wil of kan zetten. Het gaat daarbij echt om de eigen overtuigingen van de coachee; soms bepaalt het zelfbeeld van de coachee de mogelijkheden voor een volgende stap, groot of klein. Om een coachee te helpen zich dat te realiseren, is het echt nodig dat je als coach bereid bent om na te denken over je eigen overtuigingen, je eigen zelfbeeld. Als je dat niet doet, kom je in het contact met de coachee niet verder dan het hanteren van technische instrumenten en het stellen van slimme vragen.
Het opleidingstraject voor de VO-managementcoach heb ik in de groep ervaren als heel intensief en heel stimulerend om over mijn eigen opvattingen en mijn eigen handelen na te denken. De praktijkoefeningen in de groep zorgden voor mooie, intensieve en heel persoonlijke ontmoetingen.
Ben ik een betere coach geworden? In ieder geval realiseer ik me voortdurend dat een coachingsgesprek niet een vrijblijvende ontmoeting is, maar dat het een echt gesprek tussen twee onderwijsmensen kan zijn. Ik wens het iedereen toe!
Koos Nieuwland